Cuba 2014 deel 2 dag 8 tot en met einde
Door: Bea en Erwin
Blijf op de hoogte en volg Erwin en Bea
09 Juni 2014 | Nederland, Schiphol
Na een onrustige en vooral warme nacht, waren we weer met de kippen op. Ik ging direct kijken of onze auto er nog stond, voor de rest zijn we niet argwanend hoor hihi.
De tassen werden weer ingepakt, alle gsms opgeladen, je weet immers maar nooit waar je terecht komt. Het overheerlijke ontbijt stond precies om 8 uur klaar en we lieten het ons goed smaken. Het fruit is heel lekker, je kunt goed proeven, dat het zo uit de boom komt. Om 08.50 vertrekken we richting Sancti Spiritus, om daar de snelweg op te gaan. Dat laatste gaat in eerste instantie even mis, maar uiteindelijk komen we op de autopista. Stel je er niet te veel van voor, behalve dat het een brede rustige weg is, kan Erwin geen moment verslappen er zitten veel kuilen en gaten in de weg. En co piloot Amanda moet ook goed opletten, even met je ogen knipperen en je bent spookrijder. De kilometers gaan ook hard, zo is het nog 388 km en in een kwartier staat er nog in 328 km, als dit een paar keer gebeurd gaat de reis lekker snel. Zo rond 13.30 naderen we Havanna, maar dan komt het, het is een immens grote stad en wij hebben de logica nog niet echt gevonden, wat betreft de buitenwijken. Maar goed er staat een Guanabocao dus die afslag nemen we, met de intentie om naar onze casa te gaan. We vervolgen onze weg, maar zien niets bekends, ik denk een grotere weg te herkennen, maar we gaan rechtdoor. Door ons rode toeristen kentekenplaat zijn we een attractie in deze buitenwijk, als even later blijkt dat de weg dood loopt en wij omdraaien, zijn we dat nog meer. Het is nl een 1 richting weg, met een beetje geluk komen we bij de brede straat en slaan rechtsaf. Ik herken van alles, maar het ontbreekt me aan de oriëntatie of we nou van of naar onze casa rijden. In ene zien we een bordje met de wijk Le Lima, daar wonen Gladys en Reynaldo yesss wij zijn goed, binnen twee minuten staan we voor hun deur. Helemaal verbaasd en heel erg blij dat ze ons weer safe zien, komen onze vrienden naar buiten. We worden hartelijk begroet, uiteraard met heerlijk vers fruit. We kletsen wat over onze avonturen en we gaan nog richting oud Havana. Het is er gezellig druk en we vermaken ons prima, eten churros voor € 0,30 per portie, en een ijsje voor € 0,032 haha Roxanne betaald het ijsje in moneda nacional. Bij Central Park worden we aangesproken om een rondrit te maken in een Amerikaanse oldtimer, dat willen we wel, maar niet nu er avond regenbui komt. We lopen nog wat rond en als we terug bij de auto komen begint het te regenen. Op onze weg terug lijken een aantal stukken straat meer op een riviertje, dan een weg. In ene zien we twee jochies, ze hebben de grootste lol, ze liggen in de goot en houden het water tegen, zo maken ze een dam en de auto's hebben moeite om de straat door te komen. Op eigen kracht weten we ook nu weer hun huis te vinden. Daar aangekomen heeft het niet geregend en het speciale cubaanse avond eten staat voor ons klaar. Het is een soort soep, met van alles erin, het is heerlijk er zitten ook stukjes mais in, die je af kan kluiven. Plotseling loopt Erwin helemaal rood aan en begint te kokhalzen ohhh jeee wat gaan we nu beleven. We lopen naar de toilet en hij hangt over de pot, maar dat wat dwars zit, gaat niet zomaar weg, ik sla hem diverse keren hard op zijn rug en uiteindelijk schiet het los, we willen onze kokkin niet beledigen, dus we zeggen niet dat het een vergeten botje is, maar een stukje mais. Na een beetje water drinken en zijn gezicht weer opgefrist te hebben komt Erwin met een beetje rode ogen, maar alive en kicking weer te voorschijn, iedereen is opgelucht en er worden weer grapjes gemaakt. Na het eten kijken we ons dolfijnen avontuur op de tv en dan houdt Roxanne een speech, we zijn net familie en ze hebben kadootjes voor ons. We voelen ons opgelaten, ze hebben een fles rum gekocht, wat minstens de helft van Roxannes maandsalaris kost en zij verdient 20 CUC per maand.
Na de gebruikelijke, maar niet ongemeende bedankjes en kussen, spreken we af voor morgen en Reynaldo gaat ons weer naar onze casa brengen. Nog geen kilometer verder, komt hij zonder benzine te staan, wij zeggen stoer ga maar terug, we vinden het vast. Dat lukt ons ook en als we in onze casa de auto binnen hebben geparkeerd, vragen we Linoeska de hospita even te bellen, dat we veilig zijn. Nu gaan we na deze lange dag slapen, morgen weer een nieuwe, mooie dag.
Dag 9
Na een lange nacht slaap, maar ik was niet erg uitgerust, begon de dag met een lekker ontbijtje en even een wasje haha 3 onderbroeken elk. We hadden om 09.00 bij de familie afgesproken, op 1 x na reden we goed. Roxanne stond al klaar, we gingen shoppen in een echte mall. Het is niet wat wij gewend zijn, maar het is wel modern, sportzaken van Adidas en Reebok, maar ook huishoudelijke winkels en elektra, ik kom zo maar mijn favoriete bikini vorm tegen en koop er 2. Ik heb een beetje moeite, omdat Roxanne bij ons is en de bikini's kosten bijna hetzelfde als haar maandsalaris nl. € 20,00, na de mall gaan we naar de overdekte toeristen markt. In Havanna moet je parkeergeld betalen, maar de parkeerwachter kan niet zo goed rekenen, met hulp van Roxanne komen we tot een prijs en we gaan op weg. De toeristenmarkt is leuk, we zien van alles, maar door dat we al een week hier zijn, zijn we toch meer bewust van hoeveel we thuis van alles hebben en kopen niet alles wat we leuk vinden. Na de markt rijden we een stukje over de boulevard en stoppen bij een eettentje er zitten veel Cubanen, wat een goed teken is. Amanda, Erwin en ik gaan vast zitten en Roxanne onderhandeld met een taxi chauffeur van een klassieke Amerikaanse auto om een rondrit te maken. De prijs is goed en we besluiten omdat te doen na het eten. Het restaurant is erg druk en de keuken is niet echt uitgerust voor zoveel personen te koken. We hebben genoeg om te bekijken er loopt van alles het terras op, mensen die cd's verkopen of bloemen en ook zwervers, die laatste willen de kippenbotjes en wat te drinken, ze worden steeds weggejaagd door de ober, maar komen net zo hard weer terug. Roxanne schaamt zich voor haar landgenoten en met haar meer Cubanen, maar zoals altijd zijn er een aantal mensen die wel geven. Nadat we een uur op ons eten hebben we gewacht, aten we als wolven Hihi het was lekker. Na het eten moesten Amanda en ik naar de toilet, dat was neus dicht en niet om je heen kijken, gewoon piesen, toen we naar buiten kwamen stonden er jochies om geld te bedelen, ik zei een beetje boos nee en ze dropen af, toen ik Amanda wat desinfecterende gel gaf om haar handen te doen, kwamen ze weer terug, 2 paar bruine ogen keken me aan en vroegen, mogen wij ook ? Tuurlijk mocht dat en ze waren dol gelukkig. Daarna begon ons volgende avontuur, ik heb Erwin verboden, om nog 1 keer te zeggen, op naar ons volgende avontuur, want elke keer gebeurd er wel iets. Dus nu ook we reden nog geen 5 minuten, toen het heel hard begon te regenen, fijn hoor zo'n Cadillac cabrio, we waren kleddernat, maar we hadden wel de grootste lol. We gingen even schuilen bij een tankstation en toen werd er een Cubaans dakje op gemaakt, het frame van de originele cabrio met een stukje zeil, geweldig wat hadden we een lol, we reden weer een stukje het werd weer droog en het dak werd weer ingeklapt. De chauffeur sprak geen engels, maar met een beetje hulp van Roxanne en ons Spaans kwamen we een heel eind.het was een super leuke ervaring. Na de best wel lange dag het was inmiddels bijna half 6 gingen we terug naar de casa, zonder gps in 1 keer goed gereden. Gladys en Reynaldo kwamen ook, om even later met Erwin en Roxanne eten te halen. Het blijft ongelofelijk voor € 7,50 zaten we met zijn zessen ons buikkie vol te eten. 'S morgens had ik me ook al zo verbaasd 4 gebakjes en 2 koffie voor nog geen €2,00. En nu 4 maal gebakken rijst met grote plakken ham en 2 maal gebakken rijst met varkensvlees met saus. Als dessert 6 bekers sinaasappel gel voor deze prijs. Na het eten hebben we Roxanne teruggebracht en gingen de anderen op de scooter, Amanda bleef achter bij de casa en werd ondertussen nog getrakteerd op een Cubaanse douche, geen water, koud water, geen water. Terwijl ik aan het schrijven ben, komt Amanda gillend aan de deur dat er een kakkerlak in haar kamer zit, daar is nu ongeveer 5 man naar op zoek. Ik ga nog even kijken en dan oogjes toe, zo halverwege de vakantie ben ik best moe, het is leuk, maar ook heel vermoeiend , we spreken 3 talen over de hele dag, we reizen als gipsy's we oriënteren ons op geel groene huisjes, bankjes , paaltjes en van alles. De kamer van Amanda wordt bespoten met iets wat de kakkerlak moet doden. En als Bea met Amanda de tijd voor het ontbijt gaat afspreken gaan de twee zoons op zoek naar de dode kakkerlak. Hopelijk kunnen ze Amanda het lijk laten zien zodat ze met een gerust hart kan gaan slapen. Maar dat lukt niet en ze moet er op vertrouwen dat hij dood is. Niet makkelijk om dan te gaan slapen maar dapper als ze is gaat ze het doen met het licht aan en ze moet schreeuwen als ze iets ziet dan komt de familie haar redden. Of ze klopt op de kast waar wij kunnen horen en wij komen aangesneld.
Dag 10
Voor Amanda zit de spectaculaire week vakantie er na vandaag jammer genoeg weer op. We hebben afgesproken om de laatste ochtend op het strand door te brengen. We zouden met zijn zessen gaan, maar Reynaldo durft niet zo goed, het strand is best een stuk rijden en hij blijkt geen rijbewijs te hebben voor zijn scooter, dus neemt hij niet het risico om een boete te krijgen. Dus op weg met zijn vieren, de zon liet zich niet zien, maar het was heerlijk op het strand. Roxanne had het koud Hihi dus die ging niet in bikini en al helemaal niet in het water. Dat kwam Amanda wel goed uit, dat is wel een waterrat, maar niet in open water, want daar zwemmen vissen. Grappig afgelopen week hebben we betaald om met zeer grote vissen te mogen zwemmen :-)
Erwin en ik wagen ons in de zee en het was heerlijk, het water is zo lekker helder en zacht. Als we op het strand zijn krijgen wij een leuke sms van Tamarah, ze heeft donderdag 2 sollicitatie gesprekken, fijn nieuws dus. Roxanne vertelt dat ze gisteren de gekregen bluetooth usb stick heeft gebruikt en totaal speechless was hoe dit werkte, ze was helemaal blij en had het gelijk aan een collega verteld, ze konden er niet over uit dat zoiets bestond. Amanda liet haar handdoek achter en legde uit hoe het werkte en waarom het handig is en goed voor je haar, je had Roxanne's gezicht moeten zien van verbazing, dat zoiets bestond en dat zei het zomaar mocht hebben. Heerlijk om deze lieve mensen blij te maken met hele kleine simpele dingen.
Om 12.30 vertrekken we richting luchthaven, dat is best een stuk rijden en Roxanne heeft deze week de ontdekking gedaan, hoe je met gps de weg kan vinden, dus hier en daar gaat het nog wel eens fout. Het zijn gps kaarten, je kunt wel zien waar je bent, maar het stippelt geen route uit. Maar met onze Havanna ervaring van afgelopen tijd, komen we een heel eind zonder gps en zijn mooi op tijd op de luchthaven, iedereen is een beetje bedrukt, Amanda is altijd een beetje zenuwachtig sowieso voor het vliegen en ook hoe het allemaal zal gaan op een vreemde luchthaven, waar de autoriteiten autoritair zijn en niet allemaal engels spreken. Het inchecken en betalen van de vertrek tax gaan redelijk vlot, we gaan nog even naar buiten, anders is het wachten alleen zo saai en Roxanne mag niet zomaar de luchthaven in.
We drinken wat, kletsen nog een beetje en huilen nog een beetje, maken maar gauw weer grapjes over van alles, het liefst zou Amanda Roxanne meenemen.
Om 14.50 gaan we naar binnen op naar de paspoortcontrole, jeetje wat een lange rijen, mensen moeten 1 voor 1 naar een desk, weer op de foto die worden vergeleken met de foto bij aankomst, dan hoor je 5 stempels en dan is er weer 1 klaar, maar ja wie zijn er nou langzaam, die domme reizigers die denken dat je ook op de foto mag met pet en zonnebril of de meestal serieuze douaniers.
Uiteindelijk is Amanda aan de beurt, na nog een paar dikke zoenen, gaat ze naar de desk, we blijven wachten tot ze klaar is, dan hoeft ze alleen nog maar de security check door. We gaan terug naar Roxanne, we overleggen wat wij nog gaan doen en besluiten naar het bos te rijden van havanna, dat hebben we gisteren bij de rondtoer met de oude Amerikaanse auto gezien en het lijkt ons leuk om te zien als het droog is. Erwin roept op naar het volgende avontuur, daar hoeft hij niet lang op te wachten, bij het verlaten van het terrein van de luchthaven zien we een stopbord over het hoofd en worden we aan de kant gezet door een agent. We hebben in eerste instantie niet eens door, wat we verkeerd hebben gedaan en denken dat het een security check is, we moeten de auto papieren laten zien en rijbewijs. Als Erwin ook moet uitstappen en zijn paspoort moet laten zien, ziet het er toch minder rooskleurig uit. We krijgen een bekeuring 80 CUC via het huurcontract tsjonge jonge wat een gedoe, maar als we gelijk aan hem betalen is het maar 20 CUC, we hebben weinig andere keuze, maar denken dat als we de auto inleveren we alsnog de 80 moeten betalen, dat is de verrassing zaterdag als we de auto inleveren. Roxanne en ik zeggen tegen elkaar, als Erwin nog 1 x het avontuur woord zegt, dan slaan we hem. Elke keer als hij zegt op naar het avontuur gebeurd er iets. Zonder gps vinden we ook het bos weer, we zijn trots op ons zelf, we zoeken de parkeerplaats op waar we gisteren ook stonden. De bomen zijn echt eeuwen oud en het is mooi om te zien, Roxanne spot een bruidspaar aan de overkant, die wij ook nog op de gevoelige plaat zetten, ondertussen komt er een tour van oude Amerikaanse auto's aan het zijn er zeker wel 10, Erwin zegt kom, we gaan ook foto's maken met ons met die auto's zo tussen de horde toeristen vallen we zeker niet op, we hebben de grootste lol. Op 1 van de auto's zit een sticker van een grote steekvlam ik ga er met kont naar toe staan, zo lijkt het of ik een vlam produceer, Roxanne komt niet meer bij van het lachen, nu jij zegt Erwin, maar ze is best een beetje bleu, dus dat gaat haar te ver, maar de vlam uit haar mond is prima. We gieren het uit, ik ga nog op brommer met zijspan zitten, de vrouw in het zijspan vindt het geweldig leuk. Zo zit de lol vandaag in super kleine dingen.
We vetrekken weer naar het huis van Roxanne's moeder, daar was vanmorgen een shovel aan het werk, dus we hadden goede hoop dat de straat vandaag beter begaanbaar zou zijn, maar nee, hij had een waterleiding gelegd en de straat was nog slechter.
We kletsen weer gezellig met elkaar, ik krijg een heerlijk bakje koffie en dan halen we eten, zo is het vakantie voor iedereen, Erwin geeft Reynaldo geld en hij voelt zich de baas en we eten met 5 man voor nog geen € 5,00 en dan kunnen Roxanne en ik het niet eens op.
We zetten de foto's van mij camera op de pc van Gladys en Roxanne en ik bekijken er wat van, het zijn er inmiddels meer dan 400. Dan begint het hard te waaien en over een half uur is het donker, dus ik zeg tegen Erwin kom op we gaan, de weg is net even makkelijker te vinden in het licht, met al onze oriëntatiepunten. Als we bij onze casa aankomen begint het te stort regenen, dus net op tijd binnen, nu is Erwin lekker gedoucht en is mijn verhaal voor vandaag vroeg klaar. Morgen gaan we vroeg op pad, we gaan naar Vinales en dat is zo'n 200 km rijden.
Dag 11
Mijn moeder instinct doet het nog goed, om 02.15 wordt ik wakker, dat is ook zo'n beetje de tijd dat Amanda moet landen. Even later krijg ik een sms'je ze is veilig geland en blij dat ze weer internet heeft, haha als je daar eenmaal aan gewend bent, dan is het toch lastig om zonder te moeten. We zetten even airco aan het is zo heet, we slapen verder tot een uur of 06.15, dat is mooi we zouden zeven uur ontbijten en om 08.00 uur gaan rijden. We maken Linoeska blij met een paar schoenen en handdoeken, als we weggaan zegt ze, als jullie vrijdag terugkomen hoef je niet te betalen, zo blij is ze met wat we hebben gegeven.
We vogelen de route uit, onze casa ligt helemaal aan de andere kant van Havana en het is steeds weer een wonder hoe we de weg uit de buurt kunnen vinden.
Om 08.50 zitten we eindelijk op de snelweg, de afritten zijn niet zoals bij ons, lang, maar als je bordje ziet moet je er ook gelijk af, ach we wennen eraan.
Onderweg tanken we en bij het benzine station staat een bus met pech, er wordt gevraagd of ze mee mogen rijden, maar dat doen we niet, wel lastig, je ziet nl. de hele dag en weg mensen vragen, soms smeken of ze mee mogen rijden, maar we doen het niet. Roxanne maakt ons af, als we het in ons hoofd halen.
Al snel komen we in de buurt van Vinales, er staan sjacheraars op kruisingen, die roepen dat we verkeerd rijden, maar we zijn voorbereid en rijden gewoon door. Vlak voor Vinales ligt een hotel met een prachtig uitzicht over de vallei. We vragen aan de desk wat het kost, 88 CUC, in de lobby is een desk voor excursies, ik vraag daar wat het kost en met heen en weer gebel kost het ons 56 CUC inclusief diner en ontbijt. We besluiten hier te blijven, het zwembad lonkt. De kamer is mooi en het balkon heeft een prachtig uitzicht op de vallei. We lunchen lekker bij het zwembad en boeken een wandel excursie voor vanmiddag. We rijden naar het dorp en op de afgesproken plek staat onze gids Sergito. We rijden een klein stukje met de auto en gaan op pad. De gids spreekt redelijk engels en vertelt ons het 1 en ander over de vallei en over allerlei planten, bomen en struiken. We zien een slaap plantje als je over het blad met je vinger gaat, sluiten ze, het schijnt als je er thee van maakt jezelf ook goed kan slapen. Hij legt uit dat de koningspalm niet alleen de grootste palmboom hier is, maar de Cubanen er alles van kunnen gebruiken, de bladeren voor daken, het hout voor gebruiksvoorwerpen te maken. Dat de bladeren geen regen doorlaten, dat ondervinden we aan de lijve, de namiddag tropische regenbui breekt los en we komen bij een tentje er wordt verse pinacolada zonder alcohol gemaakt en we laten het ons smaken, terwijl we wachten tot het droog wordt. Ik trakteer de mannen op een dropje het blijft steeds leuk om die gezichten te zien, ze verwachten dat het chocola is. Daarna gaan we een soort schuur in, waar tabaksbladeren te drogen hangen, de boer legt ons stap voor stap uit hoe de planten groeien en hoe verdere preparatie is, om sigaren te maken. Uiteindelijk draait hij een mooie sigaar, die je kunt kopen. Van alle planten die hij heeft, gaat 90 % naar de staat en de andere 10 % kan hijzelf sigaren van maken en verkopen. We vervolgen onze weg, door de stortbui die inmiddels weer weg is, zijn de paden heel slecht geworden. Wat ons doet denken aan ons avontuur met de vast gelopen auto. Her en der glijden we weg, maar houden ons staande, mijn enkel heeft het lastig, voor dit soort fratsen is hij nog niet genoeg hersteld. We zijn op de terug weg en op 500 meter nabij de auto als ik een mooie uitglijder maak, bleh ik zit weer onder de modder. Even verderop is een beekje op de heenweg konden we via een paar stenen oversteken, nu moeten we tot onze enkels door het water, goed voor de schoenen, wel een beetje eng, want op de heenweg, zag je er hele grote, beetje enge vissen in zwemmen. Bij de auto kruip ik achterin op een vuilniszak en we rijden terug naar het hotel, waar we beginnen met alles uit te spoelen en de schoenen goed schoon te maken. Erwin spant een waslijn met draad uit Brazilië. Ik tik alvast mijn dagboek verhaal, zodat ik niet teveel details vergeet en misschien vanavond weer beter kan slapen.
Dag 12
Gisteravond hebben we heerlijk gegeten met een prachtig uitzicht op de vallei. We worden vanmorgen wakker met super goed nieuws, Tamarah heeft een waarneming voor 3 maanden, een beetje jammer voor Amanda, zij had op dezelfde plek gehoopt.
We zijn een beetje besluiteloos wat we willen gaan doen, er is zoveel te zien,maar we hebben ook al zoveel gezien en willen eigenlijk ook nog een beetje kleur op doen en even uitrusten. Maar het weer is nog bewolkt en we besluiten een ritje door de vallei te maken en bezoek te brengen aan de indianengrot. Als we bij onze auto komen staat een medewerker hem grondig te poetsen, in plaats van geld te geven, vraag ik in mijn beste Spaans of hij kinderen heeft, jawel 2 jongens, ik graai eens in mijn tas en tover wat speelgoedauto's uit en stiften, voor hem en zijn vrouw een luchtje, de man is de koning te rijk. De grot is niet erg groot, maar wel heel leuk, we maken kennis met gemixte groep reizigers uit Australië Nieuw Zeeland en Zwitserland, Erwin helpt een oudere dame met de trapjes en maakt nieuwe vrienden. De rondleiding wordt afgesloten met een boottochtje door de grot, de gids wijst ons allerlei gevormde beesten en gezichten.
We vervolgen onze weg door Vinales en dan op weg naar Soroa,we hebben inmiddels een soort en met plan gemaakt. In Soroa is een botanische tuin met veel verschillende orchideeën, de gids begint een beetje snel, maar als hij merkt, dat we geïnteresseerd zijn en vragen stellen, krijgt hij er steeds meer lol in, de bloemen zijn er werkelijk prachtig en wat veel verschillende, sommige ruiken naar chocola. We zien een klein salamandertje en hij zegt, we hebben hier ook zwarte en soms laat hij zijn witte befje zien als hij opgewonden is. Nog geen 5 minuten later zien we een zwarte en als ik probeer hem op de foto te zetten, vlucht ie, ik volg en weet net op tijd te drukken jaaaa ik heb hem in vol ornaat.
Na de rondleiding proberen we nog een kolibrie op de foto te zetten, dat lukt Erwin beter dan mij. We zoeken de auto weer op en gaan op weg naar Las Terrazas, de Cubaanse bewegwijzering was weer niet best en we nemen de verkeerde splitsing,we komen op een bergweggetje ik vind het helemaal niks, nu echt geen huizen, alleen hutjes en borden al helemaal niet, we besluiten te keren. We rijden terug naar een splitsing er staan 2 jochies die wijzen de weg, die stonden er eerder ook al, maar ja we zijn wel eigenwijze en vooral argwanende toeristen. Uiteindelijk komen we in Las Terrazas het is er leuk en vredig en wat ook wel even lekker is, de mensen komen niet gelijk op ons af. We maken wat foto's de abseil kabelbaan doet het niet, maar ik denk dat ik toch niet zo heldhaftig zou zijn geweest.
We besluiten richting Havanna te rijden en dan een casa te zoeken aan de andere kant, in Miramar de ambassade wijk, dat is nog niet zo eenvoudig, we bellen bij 1 aan, die is bezet, maar ik mag plassen en ze laat ons alles zien, ze wil een vriendin met casa bellen, maar we willen verder zoeken. Als we in de auto zitten zegt Erwin, hoe lang zullen we erover rijden om naar Varadero te rijden, ik kijk hem aan, we hadden het er al over gehad, maar vonden het eigenlijk te ver. Het is wel heel aantrekkelijk, na alle eenvoud en drukte even heerlijk relaxen in een resort. We zoeken de weg op de kaart en gaan op weg, in het begin gaat het goed, we rijden door Central havanna en kunnen ook zomaar de naambordjes vinden, dan mogen op een cruciaal punt niet linksaf slaan en dan gaat het fout. We rijden verkeerd en dan lijken we de weg weer te hebben gevonden, maar nee, we slaan in plaats van linksaf de grotere weg op rechtsaf en rijden zo'n 12 kilometer, dit is niet goed beseffen we en draaien om. Uiteindelijk vinden we de juiste weg het is inmiddels tegen zessen en we moeten 122 kilometer. Onderweg nog bijtanken want het lampje is gaan branden. Er staat alweer een kapote auto die de doorgang naar de pomp versperd maar we zijn slim en rijden via de uitgang naar binnen en zijn gelijk aan de beurd. Om tien voor acht zijn we bij het hotel, jammer genoeg is de Havanatur desk dicht en moeten we de volle pond betalen ondanks dat de receptioniste ons herkend. We boeken voor 1 nacht en morgen voor de volgende nacht tegen gereduceerd tarief. Snel halen we de tassen uit auto en gaan naar de eetzaal, waar we ons buikkies vol eten. Toen we uit Soroa vertrokken, ik schat half2 zouden we gaan lunchen, dat was niet gelukt, op een stroopwafel en wat sultana's zijn we de dag doorgekomen. De mensen in de eetzaal zijn het bekijken waard, jong en oud. Nu liggen we heerlijk in een kingsize bed, gister nog een twijfelaar, met een cocktail van de rust te genieten. We hebben er weer minstens 450 Cubaanse kilometers op zitten, morgen ff lekker helemaal niks, eten,luieren,eten, nog meer luieren cocktails en ik hoop veel zon.
Dag 13
Na een heerlijke nacht is ons kingsize bed, hier hadden we wel met zijn drieën in gekund hoor Amanda :-) zijn we uiteraard wel weer vroeg wakker.
We doen lekker rustig aan, dit zijn onze bijkom dagen. Erwin doucht ik haal alvast lekker bakkie koffie en het bonnetje om straks badlakens te halen, jaja dit is Cuba land van bonnen en rijen voor alles.
Na een overheerlijk ontbijt lopen we langs bij de excursie desk en boeken de kamer voor nog een nachtje erbij, we blijven wel echte Hollanders hè, op deze manier scheelt het zo'n € 35,00 daar kunnen we bij Linoeska weer van slapen,ontbijten en met zijn vijven warm eten en dan is het nog niet op.
Als we op het strand komen laat de zon nog even op zich wachten, maar de temperatuur is heerlijk en ook het prachtige helder groenblauwe water.
Dit is heerlijk, we doen een dutje of misschien wel 2 en wachten nog heel even met de lunch er komt een grote wolk aan, als de zon daar achter verdwijnt, gaan we lunchen.
Er vallen ook nog wat spetters uit, maar ach we zijn deze vakantie al wat keertjes nat geregend en het is over het algemeen zo weer droog.
Nu ook, maar we zien dat we ondanks dat we ons hebben ingesmeerd met factor 30, toch hier en daar wat rood zijn geworden.
Nog maar even smeren en dan weer lekker terug naar strand, de wolken komen en gaan, we maken er prachtige foto's van.
Het verhaaltje is vandaag wat kort en voor de lezer misschien wat onnozel, maar het ruimt mijn koppie weer goed op.
We krijgen nog sms'jes van de meiden alles gaat goed, mijn broer is ook weer thuis en vraagt om sigaretten. Ik zal ook wat Cubaanse sigaretten meenemen, die kosten € 0,50 per pakje Viva Fidel.
Dag 14
Onze laatste hele vakantiedag is aangebroken,we ontbijten lekker op ons gemakkie, trakteren de bediening en receptionistes op een lekker luchtje, waar ze heel blij mee zijn en strijken nog even heerlijk op het strand neer. Nemen nog een laatste duik in de paradijselijke oceaan nog even afspoelen onder de overheerlijk douche en dan terug naar Havanna. We stoppen nog even voor een kleine boodschap en dan vamos . Onderweg krijgen we veel regenbuien en als we dichter bij Havanna komen worden we al een beetje onrustig. De wijk waar onze casa staat, is een oud gedeelte met vele kleine straatjes, we vinden onze weg normaal met diverse aanknoop punten, net zoals nu, per toeval komen we op de juiste doorgaande weg en nu weten we het op ons duimpje.
We voelen ons direct weer thuis, Stephanie de dochter des casas is helemaal enthousiast ons weer te zien, we krijgen gelijk heerlijk vers fruit, we pakken onze kadootjes tas en geven Linoeska en haar schoonzus nog wat spulletjes, ze zijn er heel blij mee en we krijgen lekkere koffie en met handen en voeten voeren we een heel gesprek.
Om een uur of vier rijden we naar Roxanne en familie, die hebben ons zo gemist haha nu al, we zijn nog niet eens echt weg. We kletsen gezellig kijken foto's en morgen krijg ik een dvd met alle foto's van iedereen.
Erwin en Reynaldo halen eten en Gladys bakt nog eens heerlijke bananen chips.
We eten gezellig met elkaar en er worden nog laatste gekke foto's gemaakt ook hier laten we nog wat spullen achter en ook hier krijgen we dikke besos. Er wordt wel 10 x gevraagd wanneer we weer komen, maar daar doen we geen beloftes over, het liefst ieder jaar, maar er zijn nog genoeg landen en mensen te ontdekken.
Morgen gaan we nog een laatste keer koffie drinken met zijn allen en er wordt taart gehaald en dan zit deze super mooie vakantie erop.
We hebben er een nieuwe familie bij, maar ik vind het eigenlijk ook wel weer heerlijk om mijn eigen lieve hijas weer te zien.
Dag 15
Na een onrustige nacht, waren we bijtijds wakker even lekker douchen en ontbijten.
Dan voor de laatste keer onze tas inpakken, we maken van 2 reistassen en als we bijna klaar zijn en trots dat het past, komen we tot de ultieme ontdekking dat het misschien wel past, maar wat zal het wegen hihi, dt zien we op de airport wel, we kunnen het altijd nog splitsen. We nemen afscheid van Stephanie en Linoeska, we hoeven deze overnachting en ontbijt niet te betalen, omdat we ze zoveel hebben gegeven.
Nog een keer over de bumpy road, pfff zeg ik tegen Erwin ik zal nooit meer klagen over de verkeersdrempels thuis, alles beter dan onvoorspelbare gaten, die door de tropischre regenbuien 's middags regelmatig gevuld zijn met water.
Als we aankomen bij Roxanne en familie hebben ze een verrassing voor ons, met onze ogen dicht worden we naar binnen geloodst en er staat een heerlijk en prachtige taart op ons te wachten. Erwin en ik krijgen de eer om hem aan te snijden en er worden opnieuw foto's gemaakt en uitgewisseld.
De tranen zitten hoog bij iedereen, het is best lastig om deze mensen achter te laten. Inmiddels is het leven in Cuba voor de Cubanen nog niet veel veranderd, maar door de tv en toeristen, weten. Ze steeds meer wat er in de wereld te koop is en dat is ook verleidelijk.
We eten onze taart krijgen een dvd met alle foto's van iedereen en kletsen nog gezellig over van alles. Om 12.30 gaan we richting airport de hele familie gaat mee, wij zetten ze af vlakbij de luchthaven ze gaan bij een broer van Gladys op bezoek en als jezelf geen auto hebt laat je zo'n kans niet voorbij gaan. Als we vlakbij zijn, vergeet Reynaldo de weg te wijzen en maken we nog een rondje van de zaak. Dan is het moment daar, we nemen redelijk snel afscheid, zodat het allemaal nog wel meevalt.
Dan volgt voor het laatste stukje en we leveren de auto in, dat is even spannend, want wat heeft de politieman gedaan? 20 cuc in eigen zak en alsnog de boete naar de autoverhuur gestuurd, wat gebruikelijk is in Cuba of heeft ie gewoon alleen maar zijn eigen portemonnee gespekt. Dat laatste is het geval en we krijgen de borg terug. We weten inmiddels de weg en gaan naar de incheck balie, nog 5 minuutjes wachten en die gaat open, zo dit gaat allemaal lekker snel, de tas is 24.7 kg maar de steward is ons goedgezind en we hoeven niks te splitsen, hij zegt dat ie ons op de laatste rij heeft gezet, maar later blijkt van niet, ach we zien wel hoe de vlucht gaat. We betalen de uitreis tax en gaan naar beneden eten nog een lekker broodje, maken een Cubaan blij met het restant drinken, wat wij niet mee mogen nemen achter de douane. We kopen nog wat sigaretten en dan de security check en dan zijn we er echt klaar voor. We maken een babbel met 2 politie agentes uit Rotterdam, wisselen onze reisavonturen uit en de tijd vliegt voorbij, we kunnen instappen op naar Holland.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley