Het eiland van de schelpen

Sanibel is een eiland vlak voor de kust van Fort Meyers dat door de gunstige stromingen overspoeld wordt door 10.000 verschillende soorten schelpen. Het heeft schitterend wit zand dat zo fijn is dat het zo zacht als stof is. Elke toerist moet daar een keer zelf schelpen hebben gezocht. Wij dus ook en het fabeltje gaat door dat je dat heel vroeg moet doen wil je de mooiste schelpen willen vinden. Dat willen wij natuurlijk en om 6.00 uur gaat onze wekker.
Wat een vakantie, ik ben niet 1 keer later opgestaan dan 8.30 uur, maar voor die ultieme schelp wil je dan ook wel wat doen. Na 5 kwartier rijden (onderweg nog wel even een outlet gespot maar daarover later meer) komen we bij de tolbrug die naar Sanibel gaat. Dit is de enige tolbrug die ze duur (6 dollar) hebben gemaakt om de natuurlijke schoonheid op het eiland een beetje te beschermen tegen de toeristen. Het heeft wel wat weg van Texel en met een gangetje van maximaal 30 mph tuffen we over het eiland naar onze eerste zoek plek “Lighthouse pier”. 2 dollar betalen voor een uur parkeren en daar staan we dan in de sanibel stoop houding. Dit is de gekromde houding van de schelpenzoekers. Tamarah en Bea zijn niet tehouden en voor ik het weet lopen ze langs de rand van het water te zoeken waar honderden mensen ze voor zijn geweest. Amanda blijft lekker bij de handdoeken en ik ga rustig het water in om te voelen hoe dat is. Het is heel helder en behalve mijn voeten zie ik ook veel vissen voorbij schieten. Als ik naar de bodem kijk zie ik schelpen liggen en ik besluit om er 1 op te pakken en dan pas de volgende te pakken als die groter is. Als gauw heb ik de sanibel stoop houding te pakken en bij toeval kom ik er achter dat er een aantal zandbanken zijn en dat van de mooiste en grootste schelpen er slechts een klein stukje boven het zand uit steken.
Mooie gedraaide schelpen die je in de film ziet waar ze op blazen (iets minder groot natuurlijk) en grote gekleurde. Door mijn enthousiaste gekraai komt Bea ook het water in en vindt al vlug een aantal mooie schelpen. Op het strand horen we ook geroep maar dat komt door iets heel anders. Amanda zit onder de kleine rode vlekjes. Zandvlooien volgens mij en ik weet er maar 1 remedie op, het water in. Amanda sputtert heftig tegen maar de jeuk is te erg en ik loods haar een stukje het water in en behalve de rode vlekjes is het vlug over. Na een uurtje zoeken gaan we naar de auto omdat de ultieme schelp nog niet gevonden is, gaan we op zoek naar een nog beter plekje. Onderweg gaan we ontbijten en wordt ik een aantal maal “honey” genoemd. Jammer genoeg door een oudere niet zo aantrekkelijke vrouw maar het ontbijt is verrukkelijk dus ik zet door. Onze tweede plek wordt een deceptie, Het hele strand vol met dezelfde schelpen en in de zee kan je je eigen voeten niet eens zien laat staan de schelpen op de bodem. Het is tegen de voorspellingen in schitterend mooi weer en het strand en het uitzicht is geweldig dus we vervelen ons niet. Na verloop van tijd gaan we het eiland af, zonder onze ultieme schelp maar met een paar mooie schelpen en schitterende herinneringen, op weg naar de eerder gespotte outlet. Deze outlet is van een mindere kwaliteit of misschien moet ik wel zeggen van een betere want echte koopjes komen we hier niet zo veel tegen. En met maar twee paar schoenen (nog niet voor jou Laura maar we doen ons best) gaan we op weg naar ons zwembad bij het motel. 1 van die paar schoenen zijn hardloopschoenen voor mij want ik ben toch wel geschrokken van het feit dat ik een week na terugkomst aan de poldercross mee ga doen dus er moet wel alvast getraind worden. Een poldercross is een loop door de weilanden van Stompwijk waarbij je ongeveer 30 keer sloten over moet steken en waar je stinkend als een beerput jezelf naar het einde moet zien te slepen.
In onze suite liggen twee heerlijke meloenen welke ons door de plaatselijke groenteboer aangepraat zijn als verrukkelijk sweet. De 1 is goed voor vandaag de andere moeten we laten liggen tot vandaag. Nu is Bea in het bezit van een hele goede neus en ze besluit toch om het om te draaien. Een hele goede keuze blijkt achteraf en we zijn haar heel dankbaar. Nu horen jullie al de hele tijd dat het hier zo warm en zonnig is maar ik vind ons toch nog bleekjes omdat we overal heengaan en de zon op deze manier mislopen. De rest van de middag (tot 19.00 uur) liggen we dan ook in de zon of als we bijna koken springen we het koele zwembad in. Ik heb nog niet hardgelopen maar wel baantjes benen gedaan in het zwembad. Dit en het feit dat mijn grote sterke broer mij uit de slootjes gaat trekken doen mij geloven dat het allemaal wel goed gaat komen. Wie weet bestaan fabeltjes nog en komen ze nog uit, die van sanibel blijft in ieder geval nog even een fabeltje.