De terugreis

De Terugreis,

Hier ons laatste verhaal over ons grote avontuur in amerika, de terugreis het begon donderdag ochtend met ons laatste ontbijt. Heerlijk hebben we gegeten, maar wel met de kriebels in onze buikjes, dus we zaten sneller vol als anders.
Na het eten op naar boven om onze laatste spulletjes in te pakken, de lange broeken aan te trekken en nog 1x onze tanden te poetsen.
Toen op naar het vliegveld, even uitchecken bij het hotel en de auto inladen, dit keer op een andere manier als anders (waren we maar eerder achter deze manier gekomen.. want zelfs met alles in de tassen paste het).
Toen op naar Miami om de auto in te leveren, we dachten daar moeten we wel ander half uur voor uittrekken, maar nee hoor na eén uur waren we klaar en konden we in het busje stappen die ons naar het vliegveld zou brengen.
Het eerste busje waar we in wilde stappen zat helemaal vol, dus in de volgende bus konden wij er als eerste in en werden we dus meteen naar het vliegveld gebracht, waar ons veel te WACHTEN viel.
We werden als eerste afgezet dus dat kwam mooi uit, hup het busje uit en opzoek naar onze incheckbalie, die trouwens snel gevonden was omdat je met koeie letters, Alitalia zag staan. Daar begon het wachten al, veertig minuten wachten voordat ze ZOUDEN beginnen met inchecken, maja italianen hee.. houden die zich ooit aan de goede tijd? Dus maar ons overige drinken opdrinken dat niet mee mocht in het vliegtuig, zeven halve liter flesjes! En wat broodjes gingen nog naar binnen. Dus na vijftig minuten mochten de eerste mensen naar voren komen, aangezien er maar eén stewardess stond, maar er kwamen er snel meer balies en we stonden derde in de rij, dus we waren snel aan de beurd.
We werden twee aan twee gezet, naast het raam maar wel met twee rijen ertussen, maja wat maakt dat uit, we zaten naast elkaar. Dus op naar een plekje waar we even naar de wc konden en rustig konden zitten. Natuurlijk dook Tamarah als aller eerst een winkel in, een parfumerie. Al snel kwam ze weer naar buiten want ze had het spul voor haar gezicht gezien, en het was twee keer zo goedkoop als dat je het in nederland zou kopen. Dus eerst nog even met z’n alle door alle winkeltjes slenderen, natuurlijk waren er ook mensen die trek hadden in chocola zo vlak voor de vlucht, even de zenuwen weg eten. Maja 5 dollar voor een zakje m&m’s is natuurlijk iets te duur.
Dus naa het slenteren door de winkels gingen we naar de parfumerie om het spul voor Tamarah te kopen, we kwamen er achter dat de sigaretten (malboro) heel goedkoop waren in amerika. 2 sloffen and get 1 free, dus wat dachten wij we kopen 1 slof voor Cees en dan krijgen we er eén gratis. Dus wij smsen naar Christa of we het wel zouden doen.. Nou dat was een goed idee, dus toen we wilde afrekenen werd er ons verteld dat je er pas eén gratis kreeg als je er twee kocht. Dus wij nog maar een keer smsen of dit ook goed was, ook hier kregen we het antwoord op dat het een goed idee was. Erwin was alvast gaan zitten op een bankje want die kreeg last van zijn rug, jaa Bea en Tamarah wilde heel graag de schelpen meenemen die ze hadden gevonden op sanibel island en die moesten dus in Erwin zijn handbagage, terwijl Bea en Tamarah gingen afrekenen liep ik nog maar is naar de wc, tjaa ik was zo zenuwachtig dat ik wel heel vaak moest plassen. Toen de twee dames alleen terug kwamen met een briefje keken we wel even verbaast, maja de uitleg was duidelijk geen vloeibaar spul mee door de douane en dat waren we nog niet geweest, dus de spullen werden afgegeven bij de gate waar je het later kon ophalen met je nummertje die aan je bonnetje vast zat.
Op naar de douane, we hadden gehoord dat dat lang kon duren dus beter te vroeg dan te laat. Bij de douane werd eerst je ticket gecontroleerd, toen moest je vijf minuten wachten en toen werd weer je ticket gecontroleerd. Toen moest je in een rij gaan staan, je sieraden afdoen, je schoenen uit, alles uit je zakken halen en alles van je lichaam af behalve je kleren.
Tamarah was al bang dat het alarm afzou gaandoor haar beugel, maar gelukkig was dit niet het geval.
Toen we bij de gates zaten hadden we nog twee uur, dus de laptop ging aan, maja er was geen stroom op de stopcontacten dus echt op de laptop konden we niet. Dus op naar eten, want we hadden toch nog wel een beetje honger, iets bij de burger king gehaald. Dat snel opgegeten want we moesten nog door de douane bij onze gate. Toen we daar eenmaal stonden bleek het dat we helemaal niet zo’n haast hadden, eerst moest de hele vlucht van frankfurt gecontroleerd worden en in hun vliegtuig zitten en toen pas mochten wij, ook hier moet je staan en we stonden 30minuten te wachten voor ze met de douane van onze vlucht begonnen. Toen wij aan de beurd waren werden we aan de kant gestuurd, want eerst moesten de mensen die achterin zaten zodat niet het hele vliegtuig met lange rijen stonden, dus nog tien minuten staan wachten. Eindelijk mochten we doorlopen en natuurlijk word eén van de vier uitgepikt voor tassencontrole, dit keer was het Tamarah, ze was vergeten haar lipgloss uit haar tas te halen dus die was ze kwijt.
Eenmaal in het vliegtuig konden we lekker zitten, dachten we, maja van die gedachten waren we snel af.
De twee mensen achter ons, Italianen natuurlijk, vroegen of we wilde ruilen zodat hun dichter bij hun kinderen konden zitten, hadden we dat maar nooit gedaan!
We gingen precies optijd weg, dus dat zat wel goed en we zouden veertig minuten eerder als gepland landen dus het zat allemaal wel goed. Toen begon de ellende, de mevrouw achter mij ging met der knieën in me rug zitten duwen, en als ze der benen nou is stil hield maar nee hoor de hele tijd bewegen en schoppen, ik kreeg ineens zo’n harde schop dat ik uit me slaap werd gehaald. En dan de mevrouw voor me, die kon niet stil blijven zitten echt de hele tijd heen en weer lopen voor der kinderen en tegen der kindern praten, en dan ging de stoelleuning naar achteren en toen weer naar voren en toen weer omhoog, ik geloof dat ze niet zo lekker zat. Maja wat zullen we zeggen allemaal italianen he?!
Heerlijk gegeten en heerlijk geslapen, de vlucht ging vrij flot voor mijn gevoel, op het laatst ging de vrouw achter me, helemaal naar achter met der stoel en met der handen boven haar hoofd liggen, ze kon bijna met haar vingers in papa’s neus graaien, papa zat er grapjes over te maken maar het zat erg krap met zulke mensen voor je.
De landing om 7.30uur (plaatselijke tijd) in Milaan ging er een beetje hard aan toe, maja we waren er en hadden nog maar anderhalf uur te gaan!
Dus snel uit het vliegtuig en op naar onze gate, dachten we! Ook hier moesten we uitgebreid door de douane, hier hoefde je alleen je schoenen niet uit te doen, we stonden zo’n 25minuten in de rij te wachten toen er naast ons een deur open ging en er werd gezegt dat we daar ook door de douane konden, dus daar gingen we heen en daar konden we binnen 10minuten door de douane, bij papa duurde het iets langer omdat hij de laptop ook nog helemaal uit de tas moest halen.
Toen konden we door lopen naar onze gate, daar stond een hele groep nederlanders uit het leger, dat beloofde geen rustige vlucht te worden want ze waren nogal luidruchtig. Om 9.15 begon eén mevrouw met de boarding, dat betekende dus dat we vertraging zouden hebben. En niet om 11.10 zouden landen. Omdat we weer ergens vooraan zouden zitten besloten we als laatste het vliegtuig in te gaan, de groep nederlanders van het leger had drie weken in ghana gezeten kwamen we achter om gebouwen tebouwen om het daar beter te maken, ze waren allemaal een beetje ziek, en moe en wilde toch allemaal wel graag naar huis. Dus erg lawaaierig was het niet in het vliegtuig, papa tamarah en ik zaten naast elkaar en mama zat alleen vooraan, maar naast een braziliaan, dat was DE kans om een mooi weekje volgend jaar te regelen als ze met de masters mee gaat!
Om 9.45 uur vertrok het vliegtuig, dat betekende een half uur vertraging, we hoorde allemaal verhalen van de nederlandse meisjes. Maar op een geven moment na een uur hoorde we de piloot praten en besloten we te luisten, wat hij zei geloofde we niet helemaal maar hij zou er niet om liegen, we zouden alsnog om 11.10uur landen, nou dat was toch wel een geluk.

Eenmaal aangekomen op schiphol, moesten we 10minuten lopen voor we bij de bagagehal waren, daar moesten we wachten tot dat de eerste bagage kwam, de mensen van het leger hadden allemaal de zelfde tas en die kwamen er als eerste uit, ze waren met z’n 40en en er waren nog geen 40 tassen. Er kwamen maar koffers en kwamen maar koffers, maar geen koffers die op die van ons leken, toen we even rond keken en de mensen zagen die ook in ons vliegtuig zaten vanuit miami naar milaan, zagen we dat hun ook nog geen bagage hadden maar toch ging ons hartje wel hard tekeer, zouden ze onze bagage nou echt vergeten zijn?
Maar nee hoor, na ruim een uur wachten kwam dan eindelijk onze eerste tas, die van mama! Maar al snel volgde die van de andere drie bende leden ook.
Op naar het station en met de trein naar huis, want we waren nu toch wel echt moe aan het worden, en we hadden geleerd van wachten voel je je niet beter, je kunt beter in beweging zijn. Tijdens de treinreis haalde we nog wat leuke, spannende en grappige herrineringen op die we hadden meegemaakt op ons grote avontuur, en als verrassing stond Oma fokje op het station in almere muziekwijk!
Papa en Tamarah zijn naar huis gelopen, en oma is toen met de bus naar ons huis gegaan, papa is mama en mij op komen halen bij het station omdat de tassen te zwaar waren om helemaal naar huis te rijden en strippenkaarten hadden we niet.
Thuis hebben we heerlijk wat gegeten, broodjes die oma mee had genomen, oma bekeek ondertussen de foto’s en er werden ook al wat dingetjes uitgepakt en laten zien enz.
Alle schoenen zijn trouwens heel door de douane gekomen we hebben ze nog alle ..!
Nu liggen alle bende leden al op bed behalve ik, en ik ben toch ook wel een beetje moe aan het worden, dus mensen allemaal heel erg bedankt voor het volgen van ons avontuur in Florida, we hebben genoten van het tikken van de verhalen, en het lezen van de reacties.
Bedankt allemaal en We see you in Miami;)