Palm Spring citytour

Dag 18
De dag begint met het checken van alle mail (hotmail, werkmail, thuismail) dan whatsap met familie en bekende, Facebook en dan nog effe FaceTime. Waar zouden we zijn zonder internet en alle moderne applicaties. Waarschijnlijk nog steeds hier dus op naar het ontbijt. Het maken van de Belgische wafels zal ik gaan missen. Het elektrische ijzer met zijn klavertje vier nodigt mij al uit om er het bekertje met precies de juiste hoeveelheid beslag in leeg te gieten, dicht te doen en om te draaien waarna de klok automatisch gaat aftellen. Dan pakken wij koffie en een sappie, doen een bagel in het broodrooster pakken de boter smeerkaas en de jammetjes, scoren nog een muffin of ander lekkernij en precies 2 en een halve minuut later piept het wafelijzer en kan het lekkernij uit het klaver geprikt worden. Wat boter erop als het nog heet is en dan kan er schenkstroop op voor Bea en Erwin doet er gewone suiker op. En dan heerlijk smikkelen van alle lekkernij. Dat herhaalt zich daarna nog een keer in afgeslankte vorm en dan zijn wij onze buikjes rond en vol. Het is maar goed dat we dit de hele vakantie hadden want dan waren de kilo's voor de koffer niet het enige probleem.
Gisteravond hadden we al leuke dingen gezien, in het centrum, die we nog eens bij daglicht willen zien. De stad is bezaaid met allerlei beelden en dat is leuk oom foto's van te maken. Er liggen hier ook allemaal sterren tegels op de trottoirs, bij de meeste vragen we ons af, wie is dat ? Maar 1 kennen we zeker, Marilyn Monroe, er staat hier een reuze beeld van haar een geld foto object. Gisteren reden we er met de auto en Erwin riep, maak eens een foto, ik zei, ach komt morgen wel, wat een geluk hadden we, vandaag ging er een doek over, want volgende week moet het officieel onthuld worden, dus nu vlug wat plaatjes schieten. Het is een prachtige stad en zeker de moeite van het bezichtigen waard. Al is het alleen maar om de mensen die er rond dwalen. Op een gegeven moment zien we een manfiguur lopen en Bea roept dat is Ken (van Barbie). Zelf zijn haar zat op dezelfde manier. We zien ook allerlei lekkere eettentjes, maar ja, dat ontbijt zit nog in de weg, dus eerst nog even winkeltjes kijken, haha we kopen een digitale kofferweger,  kunnen we even checken of we morgen wel of niet bij de outlet stoppen :-) en een pink ribbon leesbrilletje. Bea pakt dat brilletje en zegt hier kan ik wel aardig mee lezen. Erwin roept " probeer nog 1 met een hogere sterkte. En om Erwin tevreden te stellen doet ze dat ook nog en warempel hier kan Bea nog beter mee lezen. Om de pijn wat te verzachten zegt Erwin dat die Amerikanen andere waardes aanhouden bij afstanden en gewichten dus dat zal met de brillensterkte ook wel zo zijn toch. Nou de straat nog even uitlopen en dan naar de pool. We halen wel een stokbroodje toch ? Dan lopen we langs een tentje (Pinokkio in the dessert) mega druk, kom we lunchen hier zegt Erwin, we krijgen een gigantische menukaart en zien de meest lekkere gerechten voorbij komen. We maken een keus, jammie, jammie, ik heb een halve avocado met kipsalade en een halve sandwich met krab en heel veel groente, Erwin besteld op advies van Bea een kopje tomatensoep en een kipsalade , heerlijk en wat niet veel komt, hij eet zijn bord niet leeg. We rollen terug naar de auto en buiken uit aan het zwembad. Als de zon onder is gegaan zitten we nog een uurtje bij te komen bij het water, maken we plannen voor het weekend en gaan we naar de kamer om de koffers te wegen. Eerst is de tas van Erwin aan de beurt en die blijft onder de 19 kilo (23 is het limiet) maaar nog niet alles zit erin maar dat ziet er goed uit. De koffer van Bea wordt met angst en beven dicht gedaan en aan de weegschaal vast gemaakt. Erwin bundelt zijn krachten en tilt de koffer op. 21,7 kilo, het is niet waar. We twijfelen aan de juistheid van het apparaat en checken of hij wel op kilogram staat. We vullen een tasje met 4 flesjes van een halve liter en hangen die eraan. 2,1 kilo met verpakking dus helemaal goed. We hebben niet alles in de tas en koffer zitten maar het ziet er gunstig uit. En met een gerust hart gaan we verder met de plannen voor het weekend. Het is inmiddels 9.00 uur 's avonds en we hebben nog steeds niks gegeten . Ik tik dit verhaaltje en Erwin loopt een paar keer langs, hij zegt : hallo ik ben aan het paraderen hoor, de vorm is eruit, maar de kleur is terug. Hihi , we gaan maar weer shaken dinsdag, maar ........ dat is pas dinsdag, voor nu genieten we nog even en zoeken nog een leuke bezigheid voor deze avond.