De reis

Vandaag de eerste dag van onze reisvakantie.
Amanda brengt met de trein naar Schiphol.
Bea wil op tijd weg en het is haasten voor Erwin maar hij is goed voorbereid en ze zijn op tijd bij de trein. Bea is bang dat er iets met het spoor gebeurd en we in trein vast komen te zitten. Maar de veel te kleine trein voor deze spits komt elke keer weer op gang en we bereiken Schiphol ruim op tijd. De voorbereiding van Bea is perfect en in hal 3 bij balie 26  worden we vlot ingecheckt. Amanda wil nog met ons naar de Starbucks, koffie voor Bea en frappacino voor Amanda. Daarna door de douane waar Amanda blijft wachten zodat we eventuele niet in de vliegtuig mee te nemen en we vergeten zijn om in de koffer te stoppen, spullen zoals een mes, aan haar kunnen geven. Alsof wij zoiets stoms zouden doen. We zijn verbaasd als blijkt dat we alleen maar een paspoort controle hebben. Bea trekt dollars uit de muur voor de eerste behoefte in Amerika, we kopen een paar tijdschriften en gaan naar onze gate G4. We krijgen een telefoontje van amanda dat de bliksem is ingeslagen en de trein niet verder kan. De nachtmerrie van bea kwam bijna uit. Na 10 minuten staan we in de rij en krijgen we onze al lang verwachte controle. Paspoorten en boardingpassen afgeven en een interview. Bagage zelf ingepakt, niet uit het oog verloren, pakjes van andere meegenomen mag ik het reisschema zien. Die hebben we niet, flapt Bea eruit. Maar daar wil hij niets van weten. Wie gaat er op reis zonder een begin en einddoel. Erwin leest zijn gedachten, terroristen, en verklaart heel vlug dat we naar L.A. gaan, Las Vegas, Grand Canyon, Death Valley, Yosemithe Park, San Francisco, langs de kust naar San Diego en weer in L.A. Op het vliegtuig stappen. Na een laatste vraag wanneer we terug vliegen mogen we door naar de fysieke controle. Erwin slaagt met vlag en wimpel en ziet vanuit zijn ooghoeken dat Bea gefouilleerd wordt. Op een beugelbeha en spijkers op haar broekzak alles goed. Dan is het wachten totale het vliegtuig in mogen. We hebben een plekje bij het raam en een mooi uitzicht op ons vliegtuig. Nou ja, mooi? We zien een paar man de neus van het vliegtuig bekijken en betasten. Ze slaan met hun handen tegen het vliegtuig alsof ze de neus eraf kunnen slaan. En na een kwartier is Erwin verbaasd een foto aan het nemen van een vliegtuig zonder neus. De mannen weten schijnbaar wat ze doen en hebben even later de neus weer op de goede plek zitten en het boarden kan beginnen. 3 namen worden 10-20 keer omgeroepen om als eerste in het vliegtuig plaats te nemen en dan gaan we per groep het vliegtuig in. Groep8 dat zijn wij en we sluiten aan. Schuifelend bereiken we onze plaatsen en het is al proppen om de handbagage in de bakken te krijgen. Ongelofelijk wat sommige aan bagage het vliegtuig in nemen. Als we gesetteld zijn kijken we wie er om ons heen zitten. Naast ons een alleen reizende dame dus dat houden we wel uit. Maar de schrik slaat ons om ons hart. Voor en achter ons twee gezinnen met ieder twee kinderen. Volgens mij de enige kinderen in het vliegtuig en wij zitten hier als een sandwich tussen. Hoe krijgen we het voor elkaar. Na een paar uur vliegen blijken het de liefste kinderen te zijn die je in en vliegtuig kunt hebben. Alsof we met onze eigen kinderen reizen. We kijken de film The Help. En weten deze synchroon aan te zetten. Super goeie film. En zoals het hoort krijgen we een lichte lunch tijdens de film. Lasagne voor Bea en kip met aardappelen voor Erwin. Daarnaast nog een salade, broodje en crackers met kaas. Erwin kijkt nog een film We bought a Zoo. Ook een leuke film en Bea luistert naar muziek. Dat lijkt Erwin ook wel wat en na de film wordt David Bowie aangezet en al neuriënd zien we dat de helft van de reis er op zit. Erwin raakt geïnspireerd en begint met een ijsje in zijn hand aan een kort en bondig verslag van dit eerste stukje reis. Dat belooft heel wat leesplezier voor het thuisfront. Erwin raakt in gesprek met de alleen reizende dame die, zoals we aan het einde van het eerste deel van de vliegreis gezamenlijk concluderen, een tof wijf blijkt te zijn. Een kinderarts uit het AMC, op weg naar een congres in Austin met twee kinderen waarvan de jongen een naam heeft die bestaat uit dezelfde letters van Bea. Namelijk Abe. We raken in gesprek over van alles en nog wat en de volgende vier uren vliegen voorbij. Zonder te slapen en redelijk fris landen we na ruim 10 uur in Houston. Zo is reizen geen straf en hebben wij onze eerste bijzondere ontmoeting al te pakken. Om Amerika binnen te komen is geduld noodzakelijk en na ruim 1 uur zijn wij onze vingerafdrukken en irissen kwijt, nogmaals van top tot teen gecontroleerd en hebben we nog 1 uur om onze volgende vlucht te halen. Na het uitwisselen van onze gegevens en een hartelijk afscheid van Annemarie gaan we ieder op weg naar onze gate. Het instappen is wel heel apart want ze hebben elke keer de plaatsen in het vliegtuig in groepen verdeeld. Maar volgens ons beginnen ze verkeerd om. De eerste groep die naar binnen mag zit voorin en zo werken ze zich een weg naar achteren. Hierdoor staat iedereen in het gangpad te wachten tot ze kunnen passeren. Van achter naar voren voorkom je dat volgens ons en gaat het instappen vele malen sneller. Misschien weten jullie thuis waarom het op deze manier gebeurd? Wij hebben vertraging van 1 uur en beide maken we het opstijgen niet mee. Een hazenslaapje van een half uur maakt ons weer fit genoeg om uit het raam te kijken en het ruige wilde westen vanuit de lucht te aanschouwen. 3 uur gaat dit stukje in totaal duren slapen en het observeren van andere passagiers moet de tijd doden.Het is voornamelijk slapen geworden. Airport naar carrental ging snel en dan op weg naar het hotel. Na twee keer heen en weer rijden en om de politie met getrokken pistool heen rijden hebben we het hotel (een soort jeugdherberg lijkt het) gevonden. We krijgen een keurig appartement met twee slaapkamers. Dus niets te klagen. Het is 21.30 uur en we zijn nu 24 uur onderweg en aan het kiezen welk bed we nemen. Welterusten en tot morgen