Door de sneeuw

Dag 7
Vandaag op naar Yosemithe park, nog even tanken, boodschap en koffie en ons kan niks gebeuren vandaag, zei Bea. Haha mis.... We rijden op ons gemakkie en wat zien we road closet, de weg door het park is dicht, ach dan nemen we toch een andere afslag, we toeren nog even verder, plotseling wil bambi de grote weg oversteken, foto,foto roept Erwin, maar ja waar zijn die toestellen als je ze nodig hebt, f...k onderin tas, te laat. Jammer, verder maar weer, bij mono lake is een visitors centre, daar gaan we maar eens informeren, omrijden is tien uur rijden. Mono lake is prachtig en we horen daar dat de bergpas om 12.00 uur open gaat. Nou dan maar weer rijden, de omgeving is prachtig, zijn we toch nog op wintersport, Erwin in korte broek in de sneeuw, kacheltje in auto aan. Nu even wachten bij de pass,  mooi de tijd om ff te schrijven. Erwin begint zich te vervelen en wil een foto maken in zijn zwembroek in de sneeuw, iedereen loopt hier in zijn winddichte jassen, broeken en mutsen. Dus hij was een mooie attractie , iedereen hing uit de auto en lag dubbel van het lachen en Bea ... zei nog ff wachten schatje, ook nog een foto met mijn mobieltje brrrhhhh het is toch wel koud.maar na even opwarmen in de auto, gaat ie toch weer naar buiten, om een sneeuwpop te maken. We hebben echt geluk, de weg gaat vandaag voor het eerst open, sind eind oktober. De omgeving is weer anders. Smeltend ijs zorgt voor schitterende plaatjes en we zijn verzekerd van geweldige watervallen. Het is een stukje rijden en stoppen om te genieten van het schitterende uitzicht en een plaatje maken voor later en zo gaan we een uurtje of twee verder. Tot we in de Valley aankomen en daar is de ene attractie na de andere. We zien allerlei klein dieren en vogels en ook deze dieren lijken met ons te willen praten zo komen ze op ons af. Of zal dat komen omdat we een broodje aan het eten zijn. We besluiten om een trail te doen en pakken de shuttle. Op onze slippertjes en in korte broek en shirt staan we bij het beginpunt en we zien de mensen om ons heen met bergschoenen en wandelstokken beginnen aan deze wandeling. Zo erg kan het niet zijn denken wij. Die Amerikanen overdrijven gelijk zo. Na 5 minuten beginnen we te hijgen en we voelen ons hart te keer gaan. Dat komt natuurlijk van het auto rijden en de lange dag want aan onze conditie kan het niet liggen. Onderweg vraagt een amerikaanse dame of we de tank met zuurstof hebben gezien dus we zijn niet de enige. We drinken wat en we komen beter in ons ritme terwijl het stijl omhoog gaat. We lezen de afstanden naar de bezienswaardigheden op deze trail en zien dat de totale afstand 340 mijl is. Dus we besluiten unaniem dat we maar een klein stukkie gaan doen. Het is een mooie klim totaal de eerste waterval en een echte grote dikke amerikaan komt ons tegemoet met een glimlach van oor tot oor, alsof hij een geweldige prestatie heeft geleverd. We weten nu waarom hij misty trail heet want er hangt een nevel van water door het met geweld neerkomende en daardoor opspattende water waardoor er twee schitterende regenbogen ontstaan. Dat moet een schitterend plaatje opleveren. Aan het einde concluderen wij dat die Amerikaan ook daadwerkelijk een prestatie heeft geleverd. We gaan op zoek naar een slaapplaats en komen na meer dan een uur uit in Mariposa (dat moet goed zijn met zo'n naam Mary). En Bea ziet dat via het internet boeken goedkoper is dan bij de balie. Dus we vragen of we van het internet gebruik kunnen maken en boeken de kamer met twee queens bedden en eten vanavond gratis van het verschil. Bea zegt wel dat als ik niet lief ben, ik apart moet slapen. Dus ik trek een heel lief gezichtje en gedraag mij. Morgen nemen we weer een rustdag bij het zwembad om ook nog een kleur te krijgen en daarna gaan we het park nog een keer in via het zuiden.